Niagara Falls - Chicago

Eindelijk hebben we beleefd, wat we al van zoveel verhalen hadden gehoord. Maar eerst maar eens terug naar gisterochtend.

Voor het eerst hebben we uitgeslapen! Ik was om 8.00 uur wakker en Carlo een kwartiertje later. Het lijkt erop dat we eindelijk zijn hersteld van de jetlag. Na een verfrissende douche hebben we ontbeten in het hotel en zijn we daarna wat informatie gaan vergaren, hoe we het beste de Falls zouden kunnen beleven. In het hotel was een vertegenwoordiger van het bedrijf “Grayline” aanwezig, die tours verkocht. Na kort beraad besloten we om zo’n tour te nemen, anders loop je als een kip zonder kop van hot naar her en nu wordt alles fijntjes voor je geregeld. We zouden om 11.30 uur opgepikt worden in ons nieuwe hotel (die we vooraf al geboekt hadden) aan de Canadese kant van de watervallen, het Fallsview Plaza. Het is een kort ritje (5 km), maar aangezien het inmiddels 10.30 uur was, moesten we een beetje haast maken. Bij de Canadese grens wat formaliteiten afgehandeld, met ook hier de standaardvragen: hoe lang blijf je in Canada, van waar kom je, wanneer vlieg je weer terug naar Nederland, etc. Om even voor elven hadden we ons hotel gevonden en gelukkig konden we al inchecken, dus auto heel decadent meegegeven aan de valet-boy, de bagage op onze kamer neer laten kwakken en weer als een speer naar beneden om te wachten op onze tourleider, die keurig op tijd aan kwam.

We zitten nog niet koud in het busje of ik krijg het verlossende sms-je van nicht Suzanne dat ze geslaagd is voor haar VWO-diploma. Jippie!! Daar gaan we er vanavond zeker één op drinken!

De eerste stop is ‘the view behind the falls'. Je gaat dan met een lift naar beneden en door een soort gangenstelsel kom je dan onderaan de watervallen. Hier kregen we een gele regenponcho om ons min of meer te beschermen tegen het nat worden. Er is daar een observatie-platform en er zijn 2 gangen waar je echt achter de watervallen kan kijken. Wat enorm overweldigend is dat! Het is eigenlijk niet uit te leggen, maar de lezers die er geweest zijn, weten precies wat we meemaken.
De volgende stop is ‘the maid of the mist’. Op een boot naar de voet van de watervallen in onze blauwe poncho. Ook op deze boot stap ik weer zonder blikken of blozen, ondanks mijn nare ervaring in New York. Ik was vooraf een beetje bang, dat door de enorme drukte en mijn geringe lengte hier weinig van mee zou krijgen, maar niks van dit alles. Ik kon een goede plaats bemachtigen vooraan op de boot en het was ook niet zo heel druk. De boot kan normaal zo’n 600 personen vervoeren, maar we schatten dat er slechts zo’n 200 op waren. Was ‘the view behind the falls’ al indrukwekkend, dit was werkelijk overweldigend.

Na deze 2 hoogtepunten heeft onze tourleidster ons nog wat rondgereden, maar dit alles kon ons niet echt meer boeien, door alles wat we gezien hadden en om 16.30 uur waren we weer in het hotel. Meteen geprobeerd of we internet hadden. Het was er wel, maar helaas op onze computer werkte het niet. Er is nog een jongeman bij geweest, maar hij kon het probleem ook niet oplossen, mede omdat hij geen Nederlands kent en alles is weergegeven in het Nederlands. Vandaar dat dit stuk ook later geplaatst is, dan jullie van ons gewend zijn.

Gisteravond hebben we lekker gegeten bij een Italiaans-Amerikaans restaurant wat gerund wordt door Grieken. Na het eten zijn we nog even naar de watervallen gelopen, die ’s avonds prachtig gekleurd zijn. We hebben nog overwogen om, zoals Jack Honsbeek voorstelde, de Skylon (de uitzichttoren) op te gaan, maar overdag was het te mistig en ’s avonds te donker. Die mongolen (spreek uit op zijn Leids) hadden het ook wel erg duur gemaakt. Het is trouwens ’s avonds net alsof je op de Strip in Las Vegas loopt, overal gekleurde lichtbakken en er is ook een mega-casino. Het gok-geld sparen we echter op tot we echt in Vegas zijn.

Het weer was gisteren niet top. In de ochtend regende het nog steeds, ’s middags werd het wel droger, maar de temperatuur steeg helaas niet. Het was dus nog steeds zo’n 15 graden. De verwachtingen voor Chicago zijn iets beter, maar ook daar is 40% regenkans. In ieder geval is de temperatuur wel weer hoger (25 graden).

We hebben 78 foto’s gemaakt van de falls, maar inmiddels al 40 gewist, want niet alles is gelukt of er zijn 3 van dezelfde locatie gemaakt en daar kiezen we dan de beste van. Het memory-kaartje van de camera gaat namelijk ook op een zeker moment vol raken.

Vandaag stond onze langste rit op het programma. Van Niagara Falls naar Chicago, Illinois. Het is een rit geworden van zo’n 550 mijl (885 km.). Om 8.00 uur zaten we in de auto en om 19.00 uur ’s avonds waren we in Chicago. We zijn een tijdzone gepasseerd (het is bij ons nu 7 uur vroeger), dus we zijn ongeveer 12 uur op weg geweest. De eerste 250 km. zijn we door Canada gereden en daarna de grenscontrole gepasseerd (met uiteraard weer allerlei vragen). We hebben een kleine omweg gemaakt naar het plaatsje Holland in de staat Michigan. Op weg ernaar toe zijn we kleine plaatsjes tegengekomen als Vriesland, Drente, Overisel en Zeeland. Vlak voordat we Holland binnenreden, stonden we, je raadt het al… IN DE FILE!!!! Het moet toch niet gekker worden…
In Holland hadden ze een Dutch Village nagemaakt met alle bezienswaardigheden van Nederland op een paar vierkante meter. Zo was er een kaasmakerij, een Friese boerderij, draaiorgels en alle medewerkers liepen in klederdracht. Er werd zelfs nog een echt Nederlandse klompendans-uitvoering gegeven. Voor het eerst in ons leven dat we een klompendans zien en dat gebeurt dan in Amerika… Verder niet veel noemenswaardig gebeurd tijdens deze rit. We hebben keurig afgewisseld met rijden (het was nu droog, niet mistig en lekker rustig op de weg, dus vond ik het rijden ook weer leuk), ons netjes aan de maximum-snelheid gehouden en regelmatig gestopt voor de plaspauzes, tankbeurten en lunch.

We zijn dus nu in Chicago, de stad van The Untouchables, Al Capone, The Blues Brothers, Smashing Pumpkins en natuurlijk van de Orange Whips. Het hotel is weer prima met een prachtige ligging midden in het centrum.
Helaas kwamen we er in ons hotel achter dat we onze 2 wereldstekkers kwijt (of vergeten) zijn. Gelukkig was de laptop opgeladen en kan ik dit stuk dus nog plaatsen, anders zouden jullie 2 dagen verstoken zijn van nieuws van onze kant. Dat willen we jullie niet aandoen. We zijn vanavond al op zoek geweest naar een winkel waar ze die verkochten, maar helaas was deze net gesloten. Morgen dus maar opnieuw proberen.

Overigens hebben we het vandaag bijna de hele dag droog gehouden, totdat we voor ons hotel reden. Je raadt het al… het viel weer met bakken uit de hemel. Gelukkig is de temperatuur een stuk aangenamer. Morgen blijft het volgens de weersvoorspellingen droog met een maximum-temperatuur van 30 graden. Dat wordt dus zweten!

Morgen meer vanuit Chicago (als we tenminste een wereldstekker kunnen vinden)