Flagstaff, Arizona - Las Vegas, Nevada

Vandaag dan de laatste dag van de roadtrip. Na een perfecte nacht (de treinen niet gehoord) zijn we vanmorgen om 09.15 Arizona Time vertrokken naar Las Vegas. We hadden het plan om er wel weer een mooie route van te maken, althans, in ieder geval weer een stukje route 66 met een aantal zogenaamde “ghost-towns”. Zo gezegd zo gedaan, we reden vanaf de Interstate 40 bij afslag Seligman de route 66 op. Seligman is echt een leuk plaatsje denken we, want we zijn maar even gestopt bij een paar gebouwen, die helemaal als het wilde westen waren ingericht (IJstentje trouwens niet kunnen vinden Arianne/IJtske, wel gezocht, maar helaas). Daarna waren we er eigenlijk al weer uit en achteraf bleek dat het leukste plaatsje te zijn van dat stuk route 66. De route zelf was wel weer erg mooi en rustig. Een paar coole motorrijders, veel verlaten, oude huizen, wat wel iets heeft en een prachtige omgeving. Nog even (voorlopig) de laatste keer de Amerika-cd-tjes gedraaid, en nog steeds uit volle borst meegezongen. Aangezien we naar Las Vegas reden, uiteraard ook nog even mijn Elvis cd opgezet (aanradertje voor iedereen, “Burning Love”).

Toen het laatste stuk dwars door de woestijn naar Las Vegas. Uiteindelijk reden we over de Hooverdam, waar we vorig jaar ook al even gestopt waren zo Las Vegas binnen. We hadden trouwens wel geluk met het oversteken van de Hooverdam, want aan de andere kant stond een file van hier tot Tokio. Voordat we de auto inleverden wilden we absoluut een foto hebben van het welkomstbord als je Las Vegas binnen rijdt (dat bord wat je zo’n beetje in iedere film die zich afspeelt in Las Vegas voorbij ziet komen met de tekst “Welcome to fabulous Las Vegas”). Heleen had gisteren op internet opgezocht waar die moest staan en dat ingetoetst in het navigatiesysteem en dat heeft gewerkt. We hebben nu dus de foto, jippie ja jee!

We moesten de auto inleveren op het vliegveld, maar eerst toch maar even vol de ramen open een stuk rijden en de auto een beetje schoonpoetsen (lees asvrij maken), om te verdoezelen dat we volle bak gerookt hebben in de auto (wie durft er nu, na deze attentie onzer zijde, nog te zeggen dat rokers asociaal zijn). Keurig de auto ingeleverd, taxi gepakt en om een uur of 4 waren we in Caesars Palace. Er stond een behoorlijke rij om in te checken (er zijn wel 15 balies om in te checken, dus je kunt nagaan hoe druk het is). Ik vroeg nog aan Heleen of we voor een upgrade zouden gaan of dat we dat gewoon moesten vragen aan die baliemedewerker voor een mooie kamer. Heleen vertelde dat ze gelezen had dat een fooi wonderen doet voor een goede kamer. Daar stonden we dus een beetje over te filosoferen hoe we dat dan aan moesten pakken. Geef je dan gewoon 20 dollar aan die gast of doe je dat een beetje sneaky, tussen je creditcard en rijbewijs ofzo. Maar ja, als hij dat niet begrijpt en hij zegt “excuse me Sir, you lost twenty buks”, dan sta je natuurlijk ook voor joker. Uh yes, thank you…..Uiteindelijk waren wij aan de beurt en heeft Heleen het maar gewoon gevraagd, afijn we hebben een grotere kamer gekregen met een jacuzzi erbij op de 26e verdieping voor 30 dollar per nacht meer (dat hadden we er dan wel voor over), dus we zitten weer prachtig met uitzicht op de Mirage, Venetien, Wynn en uiteraard de Strip. Het viel Heleen alleen een beetje tegen, dat je de gordijnen gewoon open en dicht moest trekken. Vorig jaar in het Bellagio ging dat nog volautomatisch… Daarna zijn we gelijk maar even wat gaan drinken, gokken (geen geluk gehad) en eten. ’s Avonds even een stukje gelopen over de strip (langs het Bellagio met haar prachtige watershow op muziek) en daarna weer wat gaan drinken in een bar van het hotel. Het hotel is overigens mega-groot en als ik Heleen niet bij de hand neem, zou ze gegarandeerd verdwalen. Ik heb dan ook strikte opdracht gekregen om niet verder dan 2 meter bij haar vandaan te gaan.

Al met al weer een mooie dag en het einde van onze roadtrip, die echt geweldig was. We hebben heel veel gereden door het land, heel veel gezien en het was absoluut allemaal de moeite waard en op deze laatste dag heb ik ook weer een In ’n out burger gezien! Wat een feest.
Waarschijnlijk zullen we nu niet meer dagelijks schrijven, dus jullie hebben ook even rust.

Voor de liefhebber toch nog even een Chuck Norris feitje: “Chuck Norris’ house has no doors, only walls that he walks through”. En zo is maar net!

Groeten,
Heleen en Carlo