Washington DC

Vandaag de dag van het bezoek aan de hoofdstad van de Verenigde Staten. We hadden niet al te veel voorbereid, maar we wisten wat we wilden zien. Ons idee was om dit met een hop on-hop off bus te doen, dus eerst maar met de metro naar het centrum. Het metro-systeem schijnt één van de efficiëntste ter wereld te zijn en de metrolijnen zijn wel heel duidelijk, maar een stuk moeilijker is het om een kaartje te kopen. Uiteindelijk is het wel gelukt, maar hebben we te veel betaald ($ 8,--), omdat we maar één ritje nodig hadden. Het metro-kaartje met het tegoed van nog $ 8,-- hebben we aan het eind van de dag, maar aan de gids van de hop on-bus gegeven bij wijze van fooi.
Toen we de metro uitstapten zijn we eerst op zoek gegaan naar een ontbijtplek, maar blijkbaar ontbijten de inwoners van Washington niet, want er was bijna niks te vinden, behalve dan die gare Starbucks, waar je alleen maar donuts of muffins kan krijgen. Natuurlijk is het uiteindelijk goed gekomen.
Daarna de zoektocht naar één van de stopplaatsen van de hop on-bus. We waren al bij het Witte Huis geweest, dus het leek ons logisch dat daar vlakbij een stopplaats zou zijn en die was er ook wel, ware het niet dat we net de andere kant op liepen. Ik zei al dat we ons niet goed hadden voorbereid en met de internetverbinding op onze kamer hebben we ook problemen, dus we hadden de route niet vantevoren kunnen bekijken. Na een paar keer vragen en teveel meters gelopen te hebben, konden we eindelijk on hoppen en rijden maar… Je raadt het nooit, maar een paar stopplaatsen verder stopte de bus recht voor ons hotel. Het hele gedoe met metro en zoeken naar de bus was dus helemaal niet nodig geweest.
De bus reed rustig zijn rondje en bij één van de stopplaatsen kon je ook een kleine rondvaart van zo’n 45 minuten maken. Zelfs na mijn ervaringen met de boot in New York, durfde ik het toch weer aan om in de boot te stappen. Ik word nog stoer op mijn leeftijd… Helaas was de boottocht een beetje teleurstellend. Niet alleen omdat hij niet bijna kapseizde, maar de kapitein vertelde hele verhalen, die je niet kon verstaan door de vliegtuigen die laag over vlogen en de herrie van de boot. Het deed ons denken aan de scène in Forrest Gump, waar Forrest bij het Lincoln Memorial gaat vertellen over zijn ervaringen in Vietnam en dat het geluid dan uitvalt. Pas bij zijn laatste woorden (that’s all I have to say about that) gaat de stroom weer aan. Wij hadden het gevoel dat de kapitein het er om deed en pas begon te praten als er een vliegtuig over vloog. Op het laatste moment kwamen er ook nog een stel Arabisch-achtige mannen de boot op, die verdacht veel foto’s maakten van de bruggen waar we onder door vaarden. De bruggen waren echt niet zo bijzonder om te fotograferen, dus als er één dezer dagen een brug opgeblazen wordt in Washington, dan hebben wij de signalementen…
Eén klein voordeel van de bootreis was, dat we toch een stukje Pentagon hebben gezien. We wilden daar graag heen, maar het ligt te ver weg van alle bezienswaardigheden en het zou dus te veel tijd kosten.
Na de bootreis de bus weer opgehopt, die via de Embassy Row (bijna alle ambassades van de wereld zitten in één straat) koers zetten naar de begraafplaats van Arlington. Hier liggen veel soldaten, politici, schrijvers en andere BA-ers (bekende Amerikanen) begraven. Het is echt een mega-grote begraafplaats en heel indrukwekkend. Wij hebben o.a. het graf van John F. Kennedy gezien en het monument van de onbekende soldaat. Op dat laatste graf loopt permanent een erewacht en elk half uur vindt de wisseling van die wacht plaats. Op zich is het idee heel mooi, maar het gaat met zoveel Amerikaanse opsmuk, dat het op een gegeven moment lachwekkend wordt. Het is net als in films met zo’n drill-sergeant, die er een paar kreten uitgooit en de wacht die een paar keer met zijn geweer zwaait alsof het een majorette-stokje is. Maar toch leuk om meegemaakt te hebben.
De volgende stop met de bus was het Lincoln Memorial en de Reflecting Pool ervoor. Ik verwijs weer naar de film Forrest Gump, want hier hield hij zijn hierboven vermelde toespraak en ontmoette hij “zijn” Jenny weer, die hem door de Reflecting Pool tegemoet kwam rennen. Een ander klein gebeurtenisje bij het Lincoln Memorial was de toespraak van Martin L. King (I have a dream).
Daarna is Carlo nog even in zijn eentje (want ik werd onderhand een beetje memorial-moe) naar het Vietnamese Veteran Memorial gegaan. Ik heb nog gevraagd of hij een loempiaatje mee wilde nemen, maar de Vietnamese loempiaboer was net weg.
Inmiddels was het 16.00 uur geworden en de laatste bus zou om 17.00 uur vertrekken. Hoewel Carlo graag wilde, was er dus geen tijd meer om de National Archives te bekijken, waar onder andere de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverkaring en de grondwet zijn te vinden. Ook voor het International Spy Museum was helaas geen tijd meer.
Op de terugweg naar het hotel werden we opgeschrikt door heel veel motoragenten, politieauto’s en andere beveiligingswagens met ergens daartussen in een donkere slee. We vermoeden dat dit president was, maar het kan natuurlijk net zo goed zijn vrouw zijn, die even een boodschap bij Macy’s moest doen.
Morgen vertrekken we richting de Niagara Falls. We zullen een kleine omweg maken via Gettysburg, waar een van de bloedigste veldslagen van de burgeroorlog heeft plaatsgevonden. We proberen zo ver mogelijk richting Niagara Falls maken, zodat we overmorgen de hele dag de tijd hebben om dit natuurwonder van dichtbij mee te maken. Gisteren hebben we vijf staten doorkruist, namelijk New York, New Jersey, Pennsylvania, Maryland en Washington DC (eigenlijk geen staat, maar een kniesoor die daar op let). Vandaag hebben we een stukje Virginia meegemaakt (Arlington ligt in Virginia) en morgen geen nieuwe staten, want dan zullen via Maryland en Pennsylvania weer terug in de staat New York belanden.