Kediri - Blitar

Vandaag vertrokken we al weer direct uit ons hotel in Kediri,om koers te zetten richting Blitar. Maar eerst zouden we tussendoor nog stoppen in Tulungagung. Hier zouden we een fietstocht gaan maken die begon boven op een berg bij een resort, waarna we via voornamelijk afdalingen uiteindelijk zouden belanden in het centrum van de stad bij een soort van weeshuis. En ja, Ada, het was echt alleen bergaf, want beneden werden we weer opgehaald en gingen we meteen verder. :) Het weeshuis wordt o.a. ondersteund door de reisorganisatie waar wij onze reis geboekt hebben, dus vandaar dat we hier zo terechtkwamen. De kinderen daar zijn allemaal wees, maar slapen wel gewoon bij hun familie, en ze krijgen dagelijks les in allerlei zaken. De start was niet echt veelbelovend, aangezien vreemd genoeg mijn fiets een beetje klein was voor mijn lengte. Afijn, zadel op de allerhoogste stand gezet en nu was die nog steeds veel te klein, maar who cares! Na ongeveer 1 km afdalen kwamen we bij een mooi stuwmeer en stuwdam uit en ja hoor het was direct raak. We kwamen een groep van ongeveer 6 meiden tegen die al gilden toen we kwamen aanfietsen en direct vroegen of we met hen op de foto wilden. Na de fotosessie fietsten we door terwijl we de meiden nog hoorden na-gillen. In het vervolg van de mooie fietsroute (deze ging door dorpjes, terrasvormige rijstvelden en nog meer stuwdammen), werden we door de mensen langs de route iedere keer aangeroepen en toegelachen. Helaas weigerde ons fototoestel dienst, maar gelukkig hebben we nog wat kiekjes met de telefoon kunnen schieten. (inmiddels doet het fototoestel het weer op wonderbaarlijke wijze).

In het centrum van het Tulungagung werd het nog een graadje erger. We stopten even om een foto te maken bij een soort carnavalsoptocht en direct kwamen 'ze' als bijen op de honing af. We moesten met een hele groep meiden, vrouwen en kinderen op de foto en ze kwamen allemaal tussen ons in staan met hun armen om ons heen. Er werden wel 20 foto's gemaakt voordat we weer verder konden en uiteraard werd er de hele tijd gegiecheld. Ook door hen. Waarschijnlijk staan we op verschillende facebook-pagina's zonder het te weten.

Uiteindelijk is uit dit alles maar 1 conclusie uit te trekken. Heleen,maar vooral ik worden hier echt geadoreerd zoals ik al eerder vermeldde in een stuk. Misschien dat jullie daar lering uit kunnen trekken voor als ik weer eens op bezoek bij jullie kom.

Uiteindelijk kwamen we toch nog aan, wel een uur te laat, bij het project van het weeshuis. We werden warm ontvangen door de de vrouw die het weeshuis runde en de kinderen dagelijks les geeft. We zijn daar ongeveer 45 minuten geweest en de kinderen hebben voor ons een paar liedjes gezongen en allemaal een hand en een high five gegeven. Wij hebben ook onszelf voorgesteld. De kinderen zagen er trouwens allemaal prachtig uit omdat ze ook allemaal verkleed waren voor de carnavalsoptocht in schitterende kostuums. De carnavalsoptocht was in het kader van de Onafhandelijkheidsdag (Merdeka-day) wat a.s. zondag wordt gevierd.
Een hele leuke ervaring allemaal en zeker aan te raden voor wie dit ooit wil gaan doen.

Vervolgens vertrokken we naar onze eindbestemming van vandaag. We zijn aangekomen in ons hotel Tugu Hotel in Blitar. Een stad waar we tot nu toe de enige westerlingen zijn, althans we zijn er geen één tegen gekomen toen we kort door de stad heen zijn gelopen. Uiteraard wel weer op de foto gegaan met 5 gillende en giechelende meiden. Volgens mij zijn wij de enige bezienswaardigheid en wij gaan morgen weer weg, dus...

Heleen heeft inmiddels haar 1e massage achter de rug hier, terwijl ik aan de high tea zat. Een uur lang werd ze (hard) gemasseerd, maar ontspannend was het wel.

Ons hotel is een koloniaal gebouw en zo is onze kamer ook helemaal ingericht. Het ziet er echt prachtig uit met een bed wat bijna één meter hoog staat en op onze kamer een hele welkomstbrief.

Vanavond hebben we ook in het hotel gegeten. Vanmiddag werd al gevraagd hoe laat we van plan waren om te komen eten. Dus toen we om 8 uur bij het restaurant aan kwamen, was alleen onze tafel helemaal mooi gedekt met op een bananenblad de welkomstwoorden “Dear Mr/s. Van Zelst, we hope you enjoy dinner”. Nu waren we ook de enige in het restaurant, maar toch...

Morgen gaan we naar Malang. Onderweg zullen we nog een tempel en het graf van Soekarno (of was het nou Soeharto) bezoeken, maar we hopen vroeg bij ons hotel te zijn om nog wat te kunnen relaxen, omdat we vrijdagochtend al om een uur of 1 worden opgehaald voor het beklimmen van de Bromo-vulkaan.
Tot later!

p.s. In dit koloniale gebouw hebben we de eerste beesten/insecten al zien lopen, dus of we morgen nog zo enthousiast zijn... :)