New Orleans, deel 1

Onze eerste volledige dag in New Orleans zit er al weer op. Vanmorgen zijn we maar gewoon naar de oever van de Mississippi gelopen, omdat we nog geen echte plannen hadden en omdat daar de meeste tours worden aangeboden. Ook hier geldt weer: zo min mogelijk lopen in deze hitte en hoge luchtvochtigheid. Om 11.00 uur zou een bustour starten die ons de stad zou laten zien en met veel informatie over de orkaan Katrina, maar helaas… die was al vol. De volgende zou pas om 14.00 uur vertrekken, dus we moesten een alternatief zien te vinden. De swamp (moeras) toer zou ook om 11.00 uur vertrekken, stond ook nog op ons wensenlijstje én er was nog plek! Dus betalen en instappen maar!

De chauffeur die ons naar het moeras bracht was nóg chagrijniger dan ik (de hitte gaat me af en toe een beetje te veel in de koude kleren zitten…) en het leek wel of hij expres elk stoeprandje en gat in de weg meepakte. Die kreeg dus geen fooi… Bij het moeras was het zo mogelijk nóg heter, maar we hoefden ons in ieder geval niet in te spannen. De gids was een Cajun (oorspronkelijk bewoner van Louisianna), die zelf in het gebied woonde en dus enthousiast over elke boom, plant en vogel wat wist te vertellen. Helaas was de geluidsinstallatie niet je van het en konden we door het dialect niet alles verstaan, maar het gebied was werkelijk prachtig. Wij waren er dan ook niet om te weten te komen hoe elke boom heette, maar meer voor de mooie plaatjes en de alligators. Jammer genoeg ben ik geen ster in het spotten van de alligators en zodra er één aangewezen werd, was hij al weer weg als ik hem in de gaten kreeg, hihi (gesprek gaat dan ongeveer zo: “Heleen, daar zit er één!”, “Waar??”, “Nou daar achter die boomstronk, en dan ongeveer een halve meter verder kijken”, “Waar dan??”, “Zie je die ogen en de gele strepen in het water”, “Nee…”, “Laat ook maar, hij is al weer weg”. Ondanks dat heb ik er zelfs een paar gezien, dus missie geslaagd.

Na zo’n 1,5 uur varen, waren we weer terug en kwam de “gezellige” buschauffeur ons weer halen. Aan de kade hebben we nog authentieke Po-Boy op (eigenlijk gewoon een stokbroodje met alles wat je maar wilt) en zijn we langzaam terug gelopen naar het hotel, waar Carlo de laatste minuten van de wedstrijd van Spanje nog heeft meegepikt. Daarna nog een frisse duik in het zwembad genomen en lekker wat liggen relaxen bij het zwembad.

Vanavond zijn we naar French Market gelopen, waar we een hapje hebben gegeten. Op onze route kwamen we toevallig langs Preservation Hall en Alan en Pris: Jullie zullen het niet geloven, maar er stond een rij van hier tot Tokio voor de deur, dus hebben we het voor vandaag maar overgeslagen. Misschien morgen?
Na het eten wilden we weer teruglopen naar Bourbon Street om nog even wat te drinken, toen we toevallig in gesprek kwamen met stel overjarige hippies. Uiteindelijk nodigden zij ons uit om nog ergens wat te gaan drinken in een blues-café . Achteraf hebben wij gewoon betaald, dus dat hadden ze goed voor elkaar, haha. Na één drankje hielden we het voor gezien, want het was nog een behoorlijk stuk teruglopen en bovendien kregen we ook geen biertje meer terug van ze.

Voor morgen hebben we wel meteen de bustoer vastgelegd, dus om 10.30 uur moeten we ons weer melden op hetzelfde punt als vandaag. Nu maar hopen dat we een andere buschauffeur hebben…

Het goede antwoord op de huiskamervraag staat er nog steeds bij… En Loes: je gaat opeens wel erg veel vragen stellen…
Belinda: De strijk kan gewoon blijven liggen hoor… Er zijn wel belangrijkere dingen in het leven (zoals het lezen van onze verslagen).

De foto’s zullen we morgen plaatsen, want dan hebben we het hele blokje New Orleans compleet.

Groeten vanuit New Orleans, waar het nu om 00.00 uur nog steeds zo’n 29 graden is.