10 juni 2008 Bryce Canyon-Zion-Hooverdam-Las Vegas

ondertitel: Roken kan lonen…

Vandaag weer vroeg opgestaan. We hebben beiden wel lekker geslapen, maar toch werden we weer vroeg wakker. Ik heb de zonsopgang ook hier meegemaakt.

Om 7.15 uur vertrokken we uit de Bryce View Lodge. Vandaag was het mijn beurt om te rijden. In het begin is het weer even wennen om met een automaat te rijden, maar na één keer hard op de rem getrapt te hebben, omdat je denkt dat het de koppeling is, ben je het wel afgeleerd.
Het is natuurlijk heerlijk rustig op de weg zo vroeg in de morgen. Ik moet zeggen dat het sowieso heel lekker rijden is in Amerika. De weggebruikers zijn er niet zo opgefokt en het is gewoon niet zo druk op de wegen. Pas als je in de buurt van een stad komt, wordt het drukker, maar ook dan is het nog te doen (tot nu toe).
Onze eerst stop is de dichtstbijzijnde benzinestation om voor Carlo een ontbijtje te halen en voor ons beiden een heerlijke warme chocomel.
Onderweg nog een paar fotostops (Red Canyon) gemaakt tot we bij Zion National Park kwamen. We konden daar maar een klein stuk met de eigen auto doorheen of we konden een bustour maken die zo’n anderhalf uur duurde. We hebben gekozen voor het stuk met eigen auto, omdat we nog een lange rit voor de boeg hadden. Ook deze rit was weer indrukwekkend. Massale rotspartijen waar je door middel van haarspeldbochten (of Eva’s krulspeldbochten) doorheen rijdt. Hier heb ik weer een angst overwonnen, want we moesten door een lange tunnel en ik hou dus op z’n zachtst gezegd niet van tunnels, maar ook dit heb ik weer overleefd.
Na dit park zijn we naar de Hooverdam gereden. Dit was een rit van zo’n 300 km. over de highway. Ik ontdekte opeens dat we ook cruise-control op de auto hadden, dus dat was helemaal ideaal rijden. Onderweg nog even geluncht bij de Mac (ik wilde naar de Subway, maar Carlo had meer trek in de Mac).

Om ongeveer 13.00 uur arriveerden we bij de Hooverdam. Toen we uit onze (uiteraard airconditioned) auto stapten, merkten we pas hoe heet het was. Er waaide een stevige wind, maar die was zo warm, dat je bijna wenste dat het windstil was. ’s Morgens waren we nog in de auto gestapt met de verwarming aan…
De Hooverdam is indrukkend groot en we verbaasden ons erover dat ze de bouw in zo’n 4 jaar hebben voltooid (1931-1935). Hier hebben we ongeveer in een half uur doorgebracht, wat foto’s geschoten en daarna “teruggesprint” naar onze airconditioned auto.
Nu was het nog een half uurtje rijden naar het volgende hoogtepunt: Las Vegas.

Om 14.15 uur kwamen bij het Bellagio aan. We werden keurig bij de auto opgewacht door de mijnheer van het Valet-parking. Hij zet de auto voor je weg en haalt hem weer als je hem nodig hebt. Daarna naar de incheck-balie en toen begonnen de “problemen”. We hadden (uiteraard) een smoking-room gereserveerd met gedeeltelijk uitzicht op de fonteinen, maar wat bleek… Alle smoking-rooms waren vergeven. De aardige dame van de incheck-balie heeft heel wat afdelingen gebeld tot aan de manager aan toe (dit duurde ongeveer een kwartier), maar er was geen smoking-room te krijgen in het gedeelte wat wij geboekt hadden. We konden nu kiezen voor een non-smoking-room of een smoking-room waar je geen uitzicht had op de fonteinen. Ik koos voor de smoking-room met het mindere uitzicht. Dus de aardige dame weer bellen, maar ook deze waren achteraf allemaal volgeboekt. We hadden ons al neergelegd bij de non-smoking-room, maar de aardige dame bleef bellen en proberen. Al met al hebben we ongeveer 3 kwartier bij de incheck-balie gestaan, ondertussen steeds mensen achter ons wegsturend met de opmerking dat het nog wel even zo duren en dat ze maar in een andere rij moesten gaan staan. Uiteindelijk kwam het verlossende woord. Ze had toch een smoking-room kunnen regelen. Het was echter niet de deluxe-kamer die we geboekt hadden… maar… een iets duurdere variant. Om een lang verhaal kort te maken, we zitten nu in een schitterende suite met uitzicht op de fonteinen, de Strip en het zwembad voor dezelfde prijs als de normale ‘deluxe’-kamer. Het valt niet in woorden uit te drukken hoe we het getroffen hebben. De foto’s moeten het later maar bewijzen. Vandaar de ondertitel van het dit stuk: Roken kan lonen…

Nadat we ons vergaapt hadden aan al het moois in onze kamer, kwam de volgende opdracht: het opsporen van de verdwenen koffer. Dit was een mooi klusje voor Carlo, want ik ben niet zo’n beller (hè Helga?). Na enig speurwerk door United Airlines bleek dat onze koffer (waarschijnlijk) al in Las Vegas was. Om hier zeker van te zijn, moesten we 4 uur later nog maar eens terugbellen en dan konden ze ons meer vertellen.

In de tussentijd zijn we op zoek gegaan naar een geheugenkaartje voor onze camera, want door al dat natuurschoon was het “oude” kaartje al bijna vol. We belandden hiervoor in een tegenover gelegen hotel, het Planet Hollywood. Ook dit hotel is waar onmens groot met alle soorten winkels en uiteraard een gigantisch casino. Deze missie was in ieder geval geslaagd.
Daarna weer terug naar onze hotelkamer, waar we, heel decadent, gebruik hebben gemaakt van de room-service, want als je in zo’n suite zit, dan moet je natuurlijk die status wel waar maken. De room-service arriveerde toen ik nog heerlijk lag te genieten in de whirlpool in onze badkamer. Dus snel de badjas en sloffen van het hotel aan en het tafeltje was keurig gedekt toen ik de badkamer uit kwam.
Ondertussen was de 4 uur wachttijd verstreken en is Carlo weer gaan bellen met United Airlines. Onze koffer stond inderdaad in Las Vegas en zou binnen 1 à 2 uur in ons hotel bezorgd worden.

Na de fonteinshow vanuit onze kamer gezien te hebben, zijn we het casino ingedoken. Carlo begon aan de black-jacktafel en nadat hij wat gewonnen had, heb ik zijn winst overgenomen en ben ook gaan spelen. We hebben lekker zitten spelen, en uiteindelijk zijn we gestopt zonder winst of verlies. Daarna nog even op wat kasten gespeeld en daar toch nog 11 dollar gewonnen. Morgen nieuwe kansen :).
Om 00.30 uur kwamen we het casino uit (ja, ja het was een latertje voor ons doen) en even langs de bell-boy desk gelopen om te vragen of onze koffer toevallig al was aangekomen en.... JA HOOR!!!! HIJ WAS ER!!! Heb ik eindelijk weer wat keus in kleding, maar het allerbelangrijkste... Carlo's sigaren zaten in de koffer. Hij had dus al die tijd op vieze Amerikaanse sigaren moeten teren (wat een leuke woordkeus hè) en nu had hij eindelijk weer zijn Meharis.

Dat was het weer voor deze dag. Weer een enerverende dag. Ben benieuwd wat de rest van de tijd ons gaat brengen.

In het volgende verslag meer over de internettoegang e.d. Ik hoop dat vanavond te plaatsen (voor jullie dus morgen).

Groetjes uit Vegas,
Carlo en Heleen

p.s. het is heel leuk om jullie reacties te lezen (zelfs die van Eva).