Dinsdag 24 juni 2008 Honolulu

Aloha!

Eerst maar even met het slechte nieuws beginnen… Gisterochtend kregen we het trieste bericht van Carlo’s moeder, dat zijn oma was overleden. Oma was al jaren aan het kwakkelen, maar het bericht kwam toch volkomen onverwacht (hoewel Carlo vertelde, dat hij al met een raar voorgevoel op vakantie ging). Op het moment van het telefoontje was nog niet duidelijk wanneer de begrafenis zou zijn. Het zou zaterdag of maandag worden. Nu landen we zaterdag om 9.15 uur in Amsterdam. En stresskipje als ik ben, ging ik me natuurlijk allemaal dingen in mijn hoofd halen. Wat als er vertragingen zijn!?! Ik ben natuurlijk meteen gaan zoeken wat de mogelijkheden zijn voor een vlucht eerder, maar dat was zo makkelijk nog niet en als die er wel waren: hoe zouden we dat dan aan moeten pakken? We besloten om eerst maar af te wachten wanneer de begrafenis zou zijn en die avond bleek dat de begrafenis maandag zou zijn. Dat moeten we dus ruimschoots halen.

Een beetje bedrukt zijn we naar strand vertrokken en zo hebben we ons eigenlijk de hele dag nog gevoeld.
Ik had me goed geïnstalleerd onder de parasol. Dacht ik… Blijkbaar heb ik er toch niet helemaal onder gelegen, met als gevolg dat de rechterkant van mijn lichaam nu zo rood als een kreeft is en de linkerkant spierwit! Morgen dus de andere kant nog maar ff bijbruinen (of bij”roden”?!).

Voor vandaag stond de rondtour per minibus op het programma. Het was vroeg de veren kloppen, want om 6.00 uur werden we al opgehaald. Een beetje duf, stapten we keurig op tijd in en maakten kennis met onze gids/chauffeur van die dag: Pedro. Hij had eigenlijk een andere naam, maar die was voor ons simpele toeristen blijkbaar moeilijk te onthouden, vandaar dat hij maar voor deze naam heeft gekozen. Omdat we als eerste waren hadden we dus de keuze waar we gingen zitten en volgens Pedro hadden we een goede keus gemaakt! We hadden Ocean-view gekozen, dus we zaten aan de goede kant. Later bleek dat de ocean-view aan de andere kant van de bus was . Als we dus foto’s wilden nemen zaten er eerst een paar hoofden van Amerikaanse toeristen op. Verder geen kwaad woord over Pedro, hij heeft ons de hele dag goed bezig gehouden met interessante en leerzame verhalen (hoewel af en toe toch mijn oogjes dichtvielen. Dit is een De Vreugden-kwaal. Volgens zwager Co vallen de ogen van zus Cobie al dicht in de auto als ze nog niet eens de straat uit zijn en broer Kees heeft eens (staand!) slapend een deel van een concert bijgewoond).
Ons eerste doel van de dag was Pearl Harbor, of eigenlijk de “USS Arizona Memorial”. Het marine-gedeelte van Pearl Harbor kom je niet op, omdat het nog steeds in gebruik is. Toen we 6.45 uur aankwamen stond er al een rij van hier tot Tokio. (Leuke woordspeling trouwens, want je waant je hier soms echt in Japan. Behalve dan bij Pearl Harbor, daar zag je weer opvallend weinig Japanners. Hoe zou dat toch komen?). Die rij werd alleen maar langer en om 7.30 uur zou “de tent” pas open gaan, maar we werden een groot gedeelte van de tijd goed bezig gehouden door onze gids. Carlo en ik hadden het er nog over, dat als we niet met deze tour waren meegegaan en op ons eigen houtje er naartoe waren gegaan, dat we waarschijnlijk bij het zien van die rij meteen rechtsomkeer hadden gemaakt. Maar nu moesten we dus wel en gelukkig maar, want het was best indrukwekkend. Eerst kregen we een film te zien over de aanleiding en de eigenlijk aanval van de Japanners op Pearl Harbor. Daarna stapten we op de boot om naar het Memorial te gaan. Dit is een gebouw wat gebouwd is over het schip wat het zwaarst is geraakt en waar de meeste slachtoffers zijn gevallen. Onder je kon je dus nog delen van het schip goed zien, waar de slachtoffers van die dag ook nog steeds in liggen begraven. In het gebouw kon je speld horen vallen. Iedereen was gepast stil. Vond ik ook erg indrukwekkend. Op de achtermuur van het gebouw stonden alle namen van de slachtoffers van de aanval op Pearl Harbor.
Nog een weetje: de staat Hawaii had op een gegeven moment niet genoeg geld meer om het Memorial af te maken. Good old Elvis heeft toen het bedrag gedoneerd, dat nodig was om het toch af te maken.

De volgende bestemming was de ananas-plantage van Dole. Dole was bij mij bekend van de blikken ananas die je in Nederland kunt kopen. De heer Dole is hier dus groot (lees: rijk) geworden. Grappig om te zien hoe ananassen eigenlijk groeien.
Daarna richting de noordkust van Oahu. Daar hebben we geluncht bij een onooglijke bus. Je moest je bestelling doorgeven aan een paar medewerkers, je kreeg een nummertje en nog geen 10 minuten later werd je nummertje afgeroepen en kon je je eten halen. Ik heb heerlijke (verse) garnalen gebakken in knoflookboter op en Carlo de lokale Mahi Mahi vis.
Daarna vervolgden we onze trip langs de kust richting het zuiden en maakten nog diverse stops op mooie uitkijkpunten. Studenten die, mijns inziens, gevaarlijk van de rotsen doken, stranden met prachtige huizen aan het strand, zoals wij ze kennen uit films en series en coole surfstrandjes, waar we nog een paar mooie acties van de surfers hebben gezien.
Het schijn dat de golven in de winter wel zo’n 12 tot 20 meter hoog konden worden. Nu was het echter een vrij rustige zee. Ook het gevaar van haaien moet niet onderschat worden, hoewel onze gids terecht opmerkte dat de kans dat je aangereden wordt op straat vele malen hoger ligt.

Uiteindelijk waren we om 16.45 uur weer in onze kamer en hebben we eerst maar genoten van een welverdiend dutje. Het is nu 21.00 uur als ik dat stukje schrijf (bij jullie dus 9.00 uur de volgende dag :)) en we gaan er zo op uit om nog ergens een hapje eten te scoren.

Hang loose!

Carlo en Heleen

@ Helga: De lifeguard is zijn hokje nog niet uitgeweest. Ik ben bang dat als ik probeer te verzuipen, het ook echt lukt… en dat hij net ligt te dutten ofzo. De jongens van de verhuur van de stoelen en watersports zijn trouwens wel errug leuk om te zien. :).