Dag 7 Aviemore - Wick

Vandaag gingen we ons gastvrije gastheer en vrouw in Aviemore verlaten, en zouden we helemaal naar het noorden van Schotland rijden, naar de plaats Wick. De route zou bijna constant langs de ruwe en woeste Schotse kust gaan, dus dat beloofde wel wat. Daarnaast hadden we gepland staan om onderweg één kasteel en twee wandelingen te doen.

Eén wandeling en het kasteel waren beide in het kustplaatsje Golspie. Eerst zijn we naar het kasteel gegaan, Dunrobin Castle. Echt een prachtig en mega groot kasteel aan de zee, met een onwijs mooie tuin. Daarnaast hebben we daar ook een valkenier gezien die met een paar van zijn vogels (oehoe, havik en valk) een show gaf. Leuk om mee te maken en de verhalen aan te horen over die roofvogels. Ook het laag overvliegen over onze hoofden heeft Heleen overleefd.

Direct na het bezoek aan het kasteel hebben we in Golspie een uurtje gewandeld naar (weer) een waterval. Dat was allemaal niet zo heel spectaculair, maar het was wel een leuke wandeling door de bossen. De hele wandeling dachten we een etenslucht te ruiken en dus dichtbij een eettentje te zijn, want honger hadden we wel weer inmiddels. Maar we kwamen dus niks tegen. Achteraf bleek dus dat er knoflook in het wild groeide en dat we dat dus steeds roken. We zijn dus maar terug naar het dorpje gegaan en zijn (speciaal voor Heleen’s collega) neergestreken bij Poppy’s.

Om een uurtje of 4 in de middag kwamen we uiteindelijk aan in Wick bij ons hotel. Dit keer zitten we in een klein hotel, met de nadruk op klein, want alles is hier klein. De kamer is megaklein (we kunnen niet eens onze koffers kwijt) en in de douchecabine zit een dak, zodat ik dus niet in de douchecabine pas. Hahaha, ja het is echt waar. De wifi in de kamer doet het ook niet, dus jullie begrijpen dat we hier een kleine crisis hebben. Gelukkig hebben we een soort van lounge waar de wifi wel werkt, dus dan gaan we daar maar gezellig zitten.
Afijn, we zijn maar z.s.m. de kamer uitgegaan en het dorpje in gewandeld om het daar even uit te checken allemaal. En ik kan jullie melden….dat is ook niks. Het is een plaats in verval, waarbij er heel veel huizen zijn dicht getimmerd, er is weinig te doen en te beleven en er staat hier zelfs een kerk te koop! Dit is dus zo’n moment die we wel vaker hebben meegemaakt, waar we dan van “ellende” ook de slappe lach van krijgen. Soms is dat nou eenmaal zo en morgen maar op tijd wegwezen hier ….
We zouden de tweede wandeling ook in het dorp doen, maar uit pure depressiviteit hebben we die maar laten schieten.

Het weer is hier trouwens behoorlijk goed tot nu toe. We hebben eigenlijk maar 1 dag gehad dat het veel regende en verder ook met regelmaat een zonnetje.
Voor de fans, dit jaar komen er geen filmpjes, want mijn telefoon doet het niet. HTC sucks 

Wacht even!!!! Het onderstaande artikel heb ik begin van de avond geschreven, maar na het diner moet ik toch nog wel even wat melden. Het eten was namelijk weer fantastisch in, dit keer, een Frans restaurant. En het beste moment was dat de Franse chef naar onze tafel kwam (we waren ook nog maar de enige bezoekers in het restaurant) en vroeg of het allemaal gesmaakt had. Iets wat je wel kent vanuit verhalen, maar wij hadden het nog nooit mee gemaakt. Het deed me vooral denken aan het verhaal dat mijn vader ooit eens in het buitenland na het eten tegen de serveerster zei toen zij vroeg of het eten goed was: Yes it was very good, give the kok a kiss. En de uitspraak van ‘kok’ betekent in het Engels….., nou ja ik hoef het waarschijnlijk niet uit te leggen. Afijn, ik kon the kok nu zelf a kiss geven! Moraal van het verhaal, we zijn weer lekker bijgetrokken na het heerlijke diner en de aardige bediening en de Franse chef. Nu zitten we ook nog aan de bar in het hotel lekker een biertje en een southern comfort te drinken(inclusief wifi!), dus ik sluit af met, yippi jajee mf!