Nashville, TN

Vanmorgen zijn we om 8.30 uur opgestaan. Na alle consternatie van gisteren hebben we toch heerlijk geslapen. We hebben weer een prachtige kamer in het Millennium Maxwell House (http://www.millenniumhotels.com/millenniumnashville/gallery/index.html). De locatie is niet helemaal perfect. Het ligt behoorlijk ver van het centrum verwijderd, maar er rijdt geregeld een (gratis) busje van het hotel naar het centrum.

Om 9.30 uur hebben we zo’n shuttlebusje gepakt. De chauffeur vertelde ons op weg naar het centrum ook nog het één en ander. Bijvoorbeeld dat de kroegen op Broadway al om 11.00 uur open gaan en er overal al live-bandjes zijn. Carlo vroeg daarop of iedereen dan ook al begon te drinken, waarop de chauffeur antwoordde: “It’s always somewhere in the World 5 o’clock, sir”.
Omdat het weer zo’n hete, klamme dag was, wilden we niet teveel wandelen, dus zijn we eerst naar het Visitor’s Center gegaan om te kijken wat de mogelijkheden waren. Er was een bedrijf (Grayline, die kenden we nog van onze eerdere Amerika-vakanties) die rondritten per trolley organiseerden, dus op naar dat bedrijf. Helaas was het geen hop on-hop off, maar gewoon een tour van 1,5 uur. Bovendien zou hij pas om 11.30 uur vertrekken en het was even na tienen toen we daar waren. Ze boden ook een boottocht aan over de Cumberland-rivier. Deze was wel wat duurder, maar er zat een lunch en een optreden van the one and only Tim Watson bij (wie kent hem niet..)! We hoefden maar 10 minuutjes te wachten, voordat de bus ons kwam halen om ons naar de vertrekplaats van de boot te brengen, dus we besloten om dat te gaan doen.

We kwamen nog even in gesprek met de dame die de tickets verkocht. Zij was ooit eens in Nederland geweest. Wij twijfelen tegenwoordig als Amerikanen ons vragen waar we vandaag komen, want Nederland kennen ze meestal niet. Amsterdam daarentegen kennen ze wel allemaal. Dus als mensen vragen: Where you’re from?, gaan we voortaan maar antwoorden met: Europe, Amsterdam of the country of Joran Vandersloot, want hij is erg hot hier. In elk nieuwsprogramma komt hij elke dag wel even voorbij.
Zij vertelde ook dat er veel country-zangers naar Europa (en ook Nederland) gaan, omdat ze het hier in Nashville niet redden. Ze proberen dan eerst in Europa door te breken. Ironisch genoeg gaan juist de Nederlanders naar Nashville om door te breken…

Het was nog een behoorlijke rit naar de aanlegplaats van de boot. De aanlegplaats lag bij Opryland, wat zo’n 30 kilometer buiten Nashville ligt. In dit gebied ligt een groot winkelcentrum en het Opryland Hotel en is het meest getroffen door de overstroming van begin mei, maar heel veel was al weer hersteld en open. Alleen het hotel wordt nog opgeknapt (filmpje op Youtube: http://www.youtube.com/watch?v=VfL5j9ckcyo).
Maar goed om even voor 12 uur stapten we dan echt op boot. Het was zo’n echte radarboot, die je allemaal weleens in films ofzo hebt gezien. Meteen kregen we de lunch geserveerd, wat bestond uit smoked ham, aardappelpuree (bijna net zo goed als een gekookt aardappeltje, Trudy!), kipfilet en groenten. We zaten aan tafel met 3 Fransen en 4 Australiërs en alle vooroordelen over de verschillende nationaliteiten deden de ronde. Na het eten waren we inmiddels beland in downtown Nashville, zodat we mooi de skyline op de foto konden nemen. Daarna begon de show met Tim Watson. Hij was erg grappig en kon bovendien ook nog een aardig moppie zingen. Na de show waren we al weer terug op de plaats van vertrek en zijn we met de bus teruggebracht bij ons hotel, waar we nog even lekker bij het zwembad hebben gelegen.

Aangezien we na één avond al klaar waren met de Country-muziek zijn we op aanraden van o.a. de Lonely Planet op zoek gegaan naar een blues-tent (http://bourbonstreetblues.com/). Het was weer een geweldige avond met een optreden van Julius Fisher & The Genius Band. Als ze ooit nog eens bekend worden, dan waren wij één van de eersten (?) die ze gezien hebben. Toch zijn we redelijk vroeg naar huis gegaan, want morgen is weer een “rij-dag”. We zullen over de Natchez Trace Parkway naar Memphis rijden. Ook hier zullen we door onze misrekening een dag te vroeg aankomen, maar Carlo heeft inmiddels gebeld en heeft de reservering omgezet. Dat betekent dat we een dag meer hebben om in New Orleans te komen, maar dan zijn we ook weer helemaal op schema.

Iedereen trouwens bedankt voor de berichtjes. Het is iedere ochtend weer een verrassing!

Groetjes van ons!