Op zoek naar het bankje van Forrest Gump

Vanmorgen om 6.15 uur wakker geworden. Aangezien we er gisteren al vroeg in lagen (22.00 uur) en gezien onze ervaringen met de jetlag, hebben we dus redelijk uitgeslapen. Dus rustig aan opgestaan, gedoucht, de koffers herpakt en ontbeten (Carlo dus).

Ons 1e doel was het Visitor’s Centre om een goed kaartje van de stad te halen en misschien nog wat informatie.
De belangrijkste reden dat we in Savannah zijn begonnen is het “bankje van Forrest Gump”. Een groot gedeelte van de film zit Forrest Gump zijn levensverhaal te vertellen op een bankje in Savannah. Helaas kwamen we er gisteren achter dat het bankje er niet meer stond. Ik wist wel dat het originele bankje er niet meer stond, maar ik dacht dat ze het hadden vervangen door een “nep-bankje”. Helaas dat was dus niet zo… We kwamen er wel achter dat het originele bankje nog in het Savannah Historic Museum naast het Visitor’s Centre stond. Twee vliegen in één klap dus (het Visitor’s Centre en het museum).
In het Visitor’s Centre hebben we een wandelroute gekocht, die ons langs alle interessante plekken zou brengen. Aangezien alles op loopafstand is te zien, leek het ons een goed idee om het ook daadwerkelijk wandelend te doen. Je kon nl. ook een soort hop on-hop off tour doen, maar wij gingen het gewoon wandelend doen.
Daarna kaartjes gekocht voor het museum met het bankje. Om een lang verhaal kort te maken. Het museum was niks aan, behalve dan dat bankje. We hebben dus 10 dollar betaald voor een foto van een bankje…
Daarna gingen we dus echt op pad met de kaart in onze hand en fototoestel op de buik, zoals een goede toerist betaamd.
In het historische district van Savannah is om de ca. 200 meter een klein parkje. In totaal zijn er 24 van die gezellige parkjes variërend van 30x30 meter tot 60x60 meter. De route leidde ons door al die parkjes met allemaal een ander standbeeld van de één of andere historische figuur. Voor een beschrijving van het eerste parkje gaat Carlo nu even verder met het verslag, want hij ging compleet uit zijn dak, terwijl ik het allemaal niet zo bijzonder vind.

Carlo: In feite ging het zeker om 2 parkjes waar ik uit mijn dak ben gegaan. Op het allereerste park was namelijk een soort ceremonie aan de gang van patriotistische Amerikanen die toespraken hielden voor een aantal mensen, helemaal in pak met Amerikaanse stropdas of in legertenue. Allemaal nogal officieel dus, waarbij ik normaal gesproken zo iets heb van; doe effe normaal man, the war is over! Maar goed, op zich had het wel wat om het te zien (er stonden ook echt mensen te salueren, zingen en te zwaaien met Amerikaanse vlaggetjes die ze uitdeelden (toen zijn wij snel iets doorgelopen natuurlijk). Maar het allermooiste was dat op een gegeven moment een man ook iets ging zeggen en ik dacht laat ik even luisteren. Op het moment dat hij begon, keek ik al lachend om mij heen of andere mensen hetzelfde dachten als ik. Die man was namelijk redelijk fors en had een typische hoge,schorre, fluisterende mafiastem (je moet dit jezelf dus echt voor kunnen stellen). Ik vermoed dat hij iets van Carmine heette ofzo. Hij kwam zo uit de film Casino gelopen. Maar goed, ik was de enige die dat doorhad op dat plein.

Als jullie het bovenstaande verhaal helemaal niets vonden is deze wellicht ietsiepietsie beter. We kwamen op een gegeven moment bij het bewuste park waar Forrest Gump dus op het bankje heeft gezeten (Chippewa Square) en out of the blue zagen we daar iemand lopen die helemaal als Forrest Gump was verkleed. Exact in dezelfde kleren op het moment in de film dat hij besluit om een stukje te gaan rennen, maar dan ook nog met zijn koffertje in de hand. Hij liep dus gewoon een beetje rondom dat park en wij uiteraard een foto genomen. Toen zwaaide en praatte hij ook in Forrest-style tegen ons. Het leuke daarbij was dat er een auto stopte met wat mensen erin die ook begonnen te lachen en schreeuwen naar hem “Run Forrest, run!”, waarop hij weer antwoordde met: “I’m tired, i think i’m gonna go home now.” Voor de kenners van deze film, oneliners rechtsstreeks uit de film!

Nou , dat was dan weer mijn bijdrage voor deze dag.

De laatste bijdrage vond ik uiteraard ook leuk, maar de eerste bijdrage een stuk minder. Vooral als je weet dat hij verder de hele dag met die stem heeft gepraat…
Aan de rand van één van de parkjes (Monterey Square) lag het Mercer-Williams House. Mercer gaf in 1860 opdracht om het huis te bouwen. Door de Burgeroorlog kwam de bouw stil te liggen en Mercer verkocht het onafgemaakte huis. Dus hoewel het huis zijn naam draagt, heeft hij er zelf nooit gewoond. In 1968 kocht Jim Williams het huis. Hoewel het huis uiteindelijk wel afgebouwd was, was het een bouwval toen Williams het kocht. Hij heeft het dus helemaal opgeknapt en het heeft nu één van de grootste antiek collecties van Amerika. De film Midnight in the Garden of Good and Evil draait om de geschiedenis van dit huis. De bedoeling was om de originele collectie te gebruiken in de film, maar dat ging zoveel aan verzekering kosten, dat het goedkoper was om alles na te maken. En dat hebben ze dus gedaan. Het was een interessante rondleiding, niet in het minst omdat er airco was en het dus heel lekker was om even af te koelen. De temperatuur was inmiddels gestegen tot zo’n 36 graden. Toen beseften we ook dat we de tour toch misschien maar met een trolley-bus hadden moeten doen. Had ons een stuk energie en zweet minder gekost.
Na het bezoek aan het Mercer-Williams huis zijn we echter toch door gaan wandelen, hoewel we de route ietwat hebben ingekort. Die parkjes hadden we nu wel gezien, haha.

We zijn dus doorgelopen naar de oever van de Savannah-rivier. Hier is een hele straat vol winkeltjes, barretjes en restaurantjes. Als ik het zweet uit mijn ogen veegde, zag het er heel leuk uit. Daar hebben we ook wat gegeten, maar na het eten was ik echt klaar met de hitte en heb ik er bij Carlo op aan gedrongen om terug te gaan naar het hotel. Inmiddels was het ook al weer 14.00 uur geworden en waren we al weer 5 uur op pad. Terug in het hotel hebben we een duik genomen in het zwembad, is Carlo Engeland-VS gaan kijken en ben ik nog even bij het zwembad blijven liggen.

Om een uur of 8 hebben zijn we weer op pad gegaan om wat te gaan eten. We kozen voor het gebiedje “City Market”. Dit hadden we vanmiddag vanwege de warmte en de vermoeide voeten overgeslagen. Hier zouden veel restaurantjes en winkels zijn. Helaas viel het ietwat tegen, maar in de buurt hebben we toch een leuk restaurant gevonden. Daarna hebben we nog een biertje (Budweiser) gedronken in een barretje vlakbij ons hotel en zo is er weer een einde gekomen aan deze dag. Morgen gaan we kilometers maken! In 2 dagen moeten we Nashville zien te bereiken. Hiervoor hebben we een mooie toeristische route gekozen. Dus niet over de snelwegen, maar over allemaal zogenaamde “scenic routes”. Als we de snelste route hadden gekozen, zouden we het in ongeveer 8 uur en 800 kilometer kunnen doen, maar onze route duurt 17 uur en is 1123 kilometer. Voor morgen hebben we ook nog geen slaapplaats, dus we zien wel hoe ver we morgen komen.

Groetjes uit een benauwd Savannah!

@ Eva: Om jouw vraag te beantwoorden die je bij het vorige reisverslag hebt geplaatst: Ik hoef niet na te vragen hoe je Arkansas uitspreekt: “Arkansas is de enige staat waarvan de uitspraak van de naam wettelijk is vastgelegd (in 1881): "ar-ken-saw" op zijn Engels uitgesproken. (bron: http://www.visitusa.nl/index.php?id=69)