Seattle - Yakima

Vandaag is de roadtrip van start gegaan! Ik heb afgelopen nacht redelijk geslapen. Dat wil zeggen, tot een uur of 5 aan één stuk geslapen en daarna nog een beetje liggen doezelen (is dat een woord?). Daarentegen heeft Carlo een slechte nacht gehad. Zo wisselen we elkaar blijkbaar af…. Om 6.00 uur dus opgestaan en langzaamaan onze spullen gepakt en gedoucht. Om 8.00 uur konden we de huurauto ophalen bij het Hilton hotel op een klein kwartiertje lopen van ons hotel. Dit ging allemaal lekker snel en om 8.15 uur stonden we met onze aanwinst, een Jeep Grand Cherokee, voor het hotel om de koffers in te laden. En nadat we ons helemaal geïnstalleerd hadden, reden we om even over 8.30 uur richting onze eerste bestemming van de dag: Mount St. Helens. Onderweg bij een Safeway-supermarkt nog wat inkopen gedaan: koelbox incl. ijs, cola, sprite, redbull, water, bananen en een stokbrood en beleg (jaja, we hebben heeeel zuinig ons ontbijt zelf klaargemaakt).

Om een uur of 12 kwamen we bij het Visitor’s Center van Mount St. Helens aan. Het is een redelijke omweg, maar het stond hoog op het verlanglijstje van mijn vulkaan-geobsedeerde man. Mount St. Helens is in 1980 uitgebarsten, waarbij tientallen mensen om het leven zijn gekomen en een groot gedeelte van de berg instortte.
De weg er naartoe is al heel indrukwekkend. Steeds kwam de, nog met sneeuw bedekte, berg dichterbij en werd hij dus ook indrukwekkender. In het Visitor’s Center is er veel informatie te vinden over de uitbarsting en de wederopbouw van het gebied. Erg interessant! We hebben meteen een jaarkaart aangeschaft voor alle Nationale Parken, zodat we niet steeds losse kaartjes hoeven te kopen. Bovendien is het voordeliger ;). Daarna nog wat fotootjes geschoten en terug naar de auto, waar ik het stuur zou overnemen. Ik was me dus lekker aan het installeren, met het raampje open, toen ik werd aangevallen door een hommel (of iets dergelijks). Dus ik met een harde gil en met een sprong via de andere stoel naar buiten. Dit tot grote hilariteit van Carlo en de mensen die net voorbij liepen…
Eenmaal van de schrik bekomen en nadat ik verzekerd was dat de hommel uit de auto was, toch maar weer ingestapt en weer op pad gegaan.

We vervolgden onze weg via de US12. Deze route wordt ook wel aangeduid als een ‘scenic byway’, oftewel een mooie route door de natuur en die zullen we blijven volgen tot Lolo/Missoula. En een mooie route was het zeker! Wat is er mooier dan door de bergen te rijden met een wilde rivier naast je? Deze weg gaat ook langs Mount Rainier. Deze berg is op heldere dagen al vanuit Seattle te zien, maar helaas was het steeds bewolkt. Dus vandaag hoopten we deze indrukwekkende berg wel te zien. Maar nee hoor… De andere bergen blokkeerden het zicht. We hebben zelfs nog even een kleine omweg gemaakt om er dichterbij te komen, maar het was weer zo bewolkt, dat de top helemaal in nevelen was gehuld. Je kon zelfs het verschil niet zien tussen de wolken en de berg (die ook nog helemaal met sneeuw bedekt was). Dus onverrichter zake maar weer omgedraaid en onze weg vervolgd.
Onderweg begon het ook nog even te regenen en dat deed de temperatuur geen goed. De hele dag is het zo’n 18 graden geweest (hoog in de bergen uiteraard nog koeler).

We hadden nog geen hotel geboekt voor vannacht, dus daar moesten we nog even naar op zoek. Het is het Fairfield Inn geworden in Yakima. De prijs was $ 129,--, maar ik heb mijn ANWB-lidmaatschapspas bij me… De ANWB is een zusteroriganisatie van de AAA (Amerikaanse tak van de ANWB) en dan kun je kortingen krijgen. Dus we vroegen om de AAA-rate en die bleek $ 116,-- te zijn. Dus daarmee ingestemd en ik stond al met mijn ANWB-pas klaar, maar hij hoefde hem helemaal niet te zien. De tip van de dag: Altijd AAA-rate vragen, ook al heb je geen ANWB-pasje, want ze hoeven hem toch niet te zien…

Op de kamer hebben we nog even de laatste wedstrijd van de NBA-finale zitten kijken en de Dallas Mavericks hebben aan het langste eind getrokken! Om onze buik te vullen hebben we bij Bob’s Burger en Brew gegeten. Het was weer zo’n gigantisch bord vol, dat ik al geen trek meer had, toen het voor mijn neus werd gezet… (zie foto).

Morgen een rijdag met weinig bezienswaardigheden, dus dat wordt een uur of 9 plankgas doorrijden.

Bedankt voor de reacties! Gisteren was wel even een domper met 0 reacties, maar dat hebben jullie vandaag weer goedgemaakt!

@Mariella: inderdaad we worden er steeds beter in met die foto’s van onszelf
@Jack: Het haar van de chauffeur was echt hoor! Waarschijnlijk heeft Britsemmer een pruik…
@Catharina: Leuk dat jullie het leuk vinden. Jullie hadden misschien een kleinere rondreis, maar jullie hadden natuurlijk ook een week korter.
@Erik: Haha, Speen die zijn haar geverfd heeft. Check jij het even voor de zekerheid?
@Cobie: Carlo is ook blij dat hij 3 weken van dat gezeur van Jaap af is.
@Judi: Onze volgers verwachten elke dag een lang verhaal. Daar kunnen jullie een voorbeeld aan nemen… (3 stukken in 4 maanden tijd…)