Boston, Deel 2

Boston, deel 2

Na voor allebei een redelijk goede nachtrust, stonden we om 7.00 uur met veel zin in de nieuwe dag naast ons bed. Het beloofde weer een drukke dag te worden, dus lekker onder de douche, goed ontbijten en dan… wachten op de shuttle die ons naar Harvard Square zou brengen.

Om half elf hadden we de zogenaamde Hahvahd-tour geboekt. De gidsen van deze tour zijn studenten van Harvard. Alle jaren dat we naar Amerika op vakantie gaan, wilden we al eens een universiteits-campus bezoeken en nu was het dan eindelijk dan zover. En dan nog wel op de grootste en bekendste universiteit van Amerika.
De tour heet ook niet gewoon Harvard-tour, maar Hahvahd-tour, omdat dat de Bostonians de “R” niet uitspreken.
De campus van Harvard is echt ontzettend groot (een dorp op zich) en we hebben dus ook maar een heel klein deel ervan gezien, maar de gids had wel een paar smakelijke verhalen. Als je ooit eens (in de buurt van) Boston komt, is het echt een aanrader.

Na de Harvard-tour was het plan om de Duck-tour te gaan doen. Vorig jaar in Seattle hadden we ook al zo’n tour gedaan en dat was een groot succes. Bij de Duck-tour zit je in een voertuig, dat zowel kan rijden als varen. De tours gingen van 2 plaatsen. Eén ging vanaf de haven, de ander ging vanaf het Museum of Science. Dit museum ligt niet echt in het centrum, maar omdat we gisteren al bij de haven waren geweest en omdat de tour vanaf het museum een half uur langer duurde, zijn we eerst naar het opstappunt bij het Museum gegaan. Nadat we een kwartier in de rij hadden gestaan, kregen we te horen dat er pas 2 uur later plek was. Aangezien er niks in de buurt van het museum te beleven was (behalve het museum zelf, maar daar hadden we echt geen zin, want ik ben er achter gekomen dat ik niet alleen niet van geschiedenis hou, maar ook niet van wetenschap) vertrokken we daar maar weer en gingen we met de metro naar het café Cheers.

Het café lijkt in bijna niks op het café van de serie, behalve dan de buitenkant. Van binnen is het veel kleiner en Norm zat ook niet aan de punt van de bar. Dit wisten we trouwens vantevoren, dus het kwam niet als een verrassing, maar we wilden wel geweest zijn bij de bar die de makers van de serie geïnspireerd heeft. Hier hebben we lekker geluncht en daarna gingen we toch maar proberen of er plaats was op de Duck-tour bij de haven. Dus “hop” de metro weer in! Tot onze schrik stond er op het bordje bij het verkooppunt dat de eerstvolgende tour waar plek op was om 18.10 uur zou zijn en we waren er om 15.15 uur… De jongeman die de kaartjes verkocht, zag ons vertwijfeld staan kijken en zei dat hij ons wel op de tour van 15.45 uur kon proppen. Kijk, dat was nieuws waar we op zaten te wachten! Uiteindelijk hadden we ook de beste plaatsen, dus mij hoor je (voor deze ene keer) niet klagen. De bestuurder was erg grappig, dus we hebben ons prima vermaakt.

Na de tour zijn we nog even naar Quincy Market gelopen en hebben daar wat gedronken en de penalty-reeks van Engeland-Italie gekeken. Langzamerhand begon ik mijn voeten wel te voelen en tot overmaat van ramp was de metro afgeladen, dus ik kon ook niet zitten. De laatste kilometer van het metrostation naar ons hotel heb ik dan ook gestrompeld, maar we hadden wel weer een welbestede dag achter de rug, dus moe maar voldaan lagen we om uur of 6 met onze beentjes omhoog op bed even uit te puffen.

Toch moesten we ons weer van bed af heisen om te gaan eten en we hadden het plan opgevat om alvast boodschappen te doen, zodat we morgen meteen weg kunnen rijden. De supermarkt zit naast het hotel, dus dat was easy-peasy-japanesy. Helaas was het een soort biologische supermarkt, waar het fruit stervensduur was en er geen frisdrank te krijgen was. Bovendien wilden we ook een koelbox kopen om ons drinken, etc. koud te houden, maar ook die was niet te koop. Dus nu moeten we alsnog morgen op zoek naar een goede supermarkt.
Inmiddels was het al over negenen, dus het werd hoog tijd dat we een restaurantje op zochten om te gaan eten. Ook dat was een drama, want nergens konden we parkeerplekken vinden. Althans… het was voor ons niet duidelijk of we nu wel of niet mochten parkeren en we (lees: IK) durfden het risico niet te lopen om weggesleept te worden. Uiteindelijk vonden we ergens een openbare parkeerplaats waar we voor slechts één dollar 2 uur konden parkeren. Dit stond in schril contrast met de 20 dollar die we gisteren voor een parkeerplek van 2 uur hadden betaald.
We hebben heerlijk gegeten bij een Argentijns restaurant en nu zitten/liggen we moe maar voldaan uit te buiken en dit stuk te schrijven.

Morgen gaat onze roadtrip dan echt van start. Het wordt een echte rijdag, waarin we alleen even op Cape Cod zullen stoppen. Voor de rest staat die dag in het teken van veel kilometers maken om zover mogelijk in de buurt te komen van Lancaster (Pennsylvania).

Morgen meer!