De beklimming van de Ijen

Vandaag stond de volgende vulkaan op het programma: de Ijen (spreek uit: Iedjèn). Gelukkig konden we voor deze beklimming uitslapen. We hoefden pas om 4.00 uur vannacht te vertrekken.

Maar helaas had het nog allemaal wel wat voeten in aarde. Volgens onze reisagent konden we bij onze guesthouse een jeep huren om zo het grootste gedeelte van de berg al op te komen. Dit zou verplicht zijn. Op een andere manier mag je niet de berg op. Overgeorganiseerd als ik ben, had ik deze natuurlijk ook al vorige maand vastgelegd, zodat we er op tijd bij waren, want er was maar één jeep beschikbaar. Voor de huur moesten we 1,1 miljoen roepia neerleggen (ca. € 70,--). Gisteren vertelde onze chauffeur al dat hij het voor ongeveer € 40,-- had kunnen regelen, dus daar baalden we al een beetje van. Bovendien had hij dan commissie opgestreken en dat gunden we hem wel. Maar goed... het is zoals het is, dus verder niet getreurd.
We hadden al een paar keer gevraagd hoe laat we zouden vertrekken, maar daar kregen we steeds een ontwijkend antwoord op. Om 21.00 uur kwam de aap uit de mouw. De jeep was al aan een ander stel verhuurd, maar na wat heen en weer gebel hadden ze geregeld dat er een andere jeep zou komen. Vooruit dan maar...
Om 4 uur stonden we dus fris en fruitig bij de ingang, en.... maar één jeep! What the f...!!! Het andere stel ging ook naar de Ijen, dus wij zouden eerst met een busje naar het laatste dorpje op de vulkaan Ijen gaan, daar zouden we bij het andere stel instappen in de jeep en zo zouden we verder reizen. Hiervan zaten we natuurlijk flink te balen, want een jeep delen was ook alweer veel goedkoper geweest (die 1,1 miljoen hadden we dan met het andere stel kunnen delen), maar we waren een beetje overrompeld door deze twist. Ons humeur werd er niet beter op toen de chauffeur ons ook nog bijna de dood injoeg met een inhaalmanoeuvre.
Het andere stel ging na de Ijen meteen door naar een plaatsje, dus hun bagage werd in ons busje gegooid in het dorpje, terwijl wij bij hen in de jeep stapten. Daar bleek dus dat ook zij 1,1 miljoen voor de jeep hadden betaald, dus het wordt vanavond flink feest in Kalibaru van ons geld.

Maar goed... De Ijen dus... Wat een klim om bij de kraterrand te komen zeg! Vijfhonderd meter klimmen over een weg van 3 km. Gelukkig waren de laatste 150 meter wat vlakker.
In de krater van de Ijen ligt een groot zwavelmeer en mannetjes gaan per dag 2x die berg op en af met minimaal 65 kilo zwavel in hun bamboe-manden op hun schouders. Ze worden per kilo betaald en hiervoor krijgen ze het geweldige bedrag van € 7,-- per dag (afhankelijk dus hoeveel ze naar beneden brengen). Dit werk is bovendien nog levensgevaarlijk want het afdalen naar het kratermeer is een hachelijke onderneming, want er is geen pad. We zagen ook onderweg zo'n mannetje worden afgevoerd op een (provisorische) brancard. Daarbij komt ook nog dat het zwavelgas natuurlijk super giftig is, dus heel oud worden ze niet.
Wij hadden het al zwaar om die berg op te kunnen zonder bepakking, dus kun je wel nagaan wat een kracht die mannetjes moeten hebben. Na 5 kwartier waren we dan eindelijk bij de kraterrand en toen was al onze irritatie en vermoeidheid in één klap verdwenen. Wat een prachtgezicht was dat! Een felblauw meer met gele afzetting van het zwavel aan de kraterwanden. Het was wel behoorlijk koud en winderig, dus na een half uurtje begonnen we aan de afdaling. Conditioneel is dit een stuk minder moeilijk, maar het heeft wel een behoorlijk aanslag op je beenspieren. Benieuwd of we morgen nog kunnen lopen... :)

Na een uurtje waren we weer terug bij de Jeep en stapten we na een half uurtje weer over in het busje. Daarna was het nog 2 uur rijden (slalommen) naar onze villa. De beklimming van de vulkaan was voornamelijk in bewolking gegaan met af en toe wat miezerregen, maar op de kraterrand scheen de zon volop. Dat was fijn, want we waren van plan om de middag heerlijk in het zonnetje bij het zwembad door te brengen. Het andere stel vertelde ook dat het al een paar dagen 's morgens bewolkt was, maar dat het dan rond twaalven helemaal openbrak. Super dus!
Onderweg naar ons guesthouse begon het echter te regenen, maar wie kon ons wat maken: om twaalf uur zou de zon gaan schijnen. Nou ja, je raadt het al: het is de hele middag bewolkt gebleven. Gelukkig was de temperatuur wel aardig en bleef het (op een paar spetters na) droog, dus we hebben alsnog wat liggen luieren, maar met een zonnetje was het toch leuker geweest...

De moskee staat bij ons om de hoek. We werden dus vannacht gewekt door de muezzin die de moslims opriep tot gebed. Afgelopen nacht was dat dus niet zo heel erg, want we moesten er toch om kwart voor 4 uit, maar voor vannacht houden we ons hart vast. Hij “zingt”ook niet maar 5 minuten ofzo, maar het duurt wel een uur! En dat om 3 uur 's morgens. Gelukkig heb ik mijn oordopjes bij me....

Voor vanavond stond er Ayam Ketjap op het menu met vooraf een heerlijke loempia. De meisjes van het guesthouse zorgen goed voor ons!

Dit is onze laatste avond op Java, morgen vertrekken we naar Bali. Ik moet zeggen dat het allemaal heel anders is,dan ik had verwacht. Er was vooraf wel verteld dat Java dichtbevolkt en druk was. Maar zo druk... De autoritten vond ik te lang en eentonig. Ook het reizen met chauffeur vind ik moeilijker dan verwacht. Acht dagen lang heb je er gewoon een reisgenoot bij. Zo voelt het voor mij, althans. Maar ik heb natuurlijk ook prachtige dingen gezien, zoals de beide vulkanen en de fietstocht was ook fantastisch. Ik had het allemaal niet willen missen, maar ben ook wel blij dat we morgen naar Bali vertrekken en hoop dat het daar allemaal wat rustiger is. Morgen zal Carlo zijn mening over Java geven en dat zal waarschijnlijk een heel ander beeld geven :)

p.s. Terwijl ik het stuk zit te tikken, worden we nu van 3 kanten belaagd door muezzins, die de moslims oproepen te gaan bidden. Dat belooft veel goeds voor vannacht.